LEKKER DUURZAAM



Een tijdje terug bevond ik mij op het oude Figee-terrein voor een bijeenkomst van het werkatelier Nieuw Haarlem. Dit initiatief stelt zich onder andere ten doel om “de vele innovatieve kanten van de Haarlemse bedrijfseconomie onder de aandacht te brengen”. Prachtig natuurlijk, maar toen ik — na een kwartier fietsen door het pittoreske industrieterrein Waarderpolder — zwetend aankwam, bleek de plaats van ontmoeting een nogal troosteloze bouwput te zijn. Strategisch opgestelde mannen in fluorescerende oranje hesjes deden er echter alles aan om mij duidelijk te maken dat dit toch echt de plek was waar gepraat zou gaan worden over duurzaam ondernemen in deze Parel aan het Spaarne. Samen met enkele andere genodigden beklom ik een smalle betonnen trap, waarbij een in de haast vastgetimmerde houten plank als reling diende. Een fikse windvlaag vergezelde ons bij deze klim, wat niet verwonderlijk was, aangezien de eerste twee etages nog geen ramen bleken te hebben. Het geluid van een vastgebonden plastic zeil, wapperend in de wind, vermengde zich met geroezemoes van boven. Het leed geen twijfel: nog een paar smalle trappen en we zouden ons vervoegen bij onze meer-punctuele collega’s.

Ik bleek nogal underdressed. In mijn ruim zittende spijkerbroek en afgetrapte sportschoenen stapte ik op de enige statafel af die nog niet omringd werd door mannen van middelbare leeftijd in colberts van Society en hun vrouwelijke leeftijdgenoten in mantelpak. ‘U heeft uw speldje niet op.’ Iemand van de organisatie was me duidelijk gevolgd en keek verwijtend naar een plek op borsthoogte van mijn t-shirt, net toen ik een hap wilde nemen van een Waldkornbroodje kaas. ‘Doet u alstublieft uw speldje op, anders kom ik nog een keer langs.’ Ik besloot dit verzoek te negeren, op het gevaar af dat ze haar dreigement waar zou maken. Het metalen speldje met “De Groene Mug” erop verstopte ik onder de schaal met broodjes.

Even later werden we in een tochtig zaaltje afwisselend toegesproken door een bevlogen ondernemer, een kleurloze ambtenaar, nog wat ondernemers en een heuse kunstenares. Een en ander werd aan elkaar gepraat door de onvermijdelijke gastheer met humor en — na anderhalf uur koukleumen — konden we ons eindelijk storten op de gratis drank en stengels bleekselderij. Het betrof hier immers een bijeenkomst over duurzaamheid en dan kunnen de hapjes (veiligheidshalve) niet groen genoeg zijn. Het thema stond het gebruik van een loeiend warmtekanon echter niet in de weg. De projectontwikkelaar mocht dan voor elkaar hebben gekregen dat zijn pand op miraculeuze wijze door de brandweer voor dit samenzijn was goedgekeurd, het hoefde nog niet te betekenen dat het ons aan iets zou ontbreken. Al kauwend op onze bleekselderij was er gelegenheid tot een meet & greet met andere ondernemers. Bij de uitgang kregen we allemaal een wit vierkant doosje en werden we bedankt voor ons bezoek.

Daar ligt ‘ie dan. Naast me op mijn bureau prijkt het witte doosje met in blauwe letters de merknaam DoucheCoach® erop. Binnenin bevindt zich een rond stuk plastic met een zuignap er aan. In het midden zit een zandloper. De bedoeling is dat ik dit ding aan de tegelwand van mijn badkamer bevestig en de zandloper gebruik om er zeker van te zijn dat ik niet langer dan 5 minuten onder de douche sta. Daarmee bespaar ik volgens de verpakking maar liefst 40 euro per jaar ten opzichte van de gemiddelde Nederlander die doorgaans 8,5 minuut de kraan laat lopen. Dat scheelt 240 liter water per week!

Ik heb mijn persoonlijke coach na de eerste kennismaking snel weer teruggestopt in zijn kartonnen verpakking. Ik heb al een waterbesparende douchekop en, alhoewel ik het nooit berekend heb, het lijkt me sterk dat ik veel langer dan 5 minuten onder de douche sta. Maar toch: 240 liter per week... Ik vraag me af hoeveel zinloze kantoorruimte we daar weer van kunnen bouwen.