DE GRENS

In mijn prille carrière als blogger heb ik al snel gemerkt dat — ook in de losgeslagen speeltuin die het internet is — er grenzen zijn aan wat men kan of mag schrijven. Tenminste, niemand verbiedt mij natuurlijk iets in te tikken. Gelukkig niet. Het betreft hier vooral sociale druk die zachtjes tegen mijn slapen drukt en de ruimte in mijn hoofd net een beetje kleiner maakt. Dat is natuurlijk een kwestie van gewenning. Alles went immers. Zo ben ik ook ooit gewend geraakt aan in-laarzen-gepropte-broekspijpen en de irritante deuntjes van Lady GaGa. Ik maak me wat dat betreft dan ook geen zorgen. Dat neemt alleen niet weg dat de goedbedoelde reacties op mijn blogs — naast positief — toch ook vaak kritisch van aard zijn.

Zo schijn ik te vaak mensen af te zeiken. ‘Je bent zo negatief. Je hebt overal een mening over.’ hoorde ik gisteren nog. Zelfs als dat laatste waar zou zijn, snap ik nog niet wat daar erg aan is. Met name mijn laatste blog over de iPad en de hysterie omtrent Apple-producten in het algemeen, kwam mij op veel kritiek te staan. ‘Het begon zo grappig, maar daarna was je wel erg aan het zeuren.’ vertelde iemand mij. Tja, dat is nu juist voor mij de reden om zo’n stukje te schrijven. Ik moet me ergens over kunnen opwinden. Ik moet de innerlijke noodzaak voelen om mijn mening te geven, anders heeft het voor mij niet zoveel zin. Hoe leuk het ook kan zijn om over andermans dagelijks leven te lezen, de schrijver of schrijfster in kwestie zal het in een blog of column toch meestal tot een karikatuur hiervan maken, simpelweg omdat het anders zo saai wordt. Het is als met toneel: je moet nét iets harder schreeuwen, je bewegingen nét iets uitvergroten, anders is het voor de achterste rijen niet te volgen. De Bart Chabot-techniek noem ik het maar. Dat karikaturale schuilt voor mij ook in het uitvergroten van “negatieve” emoties. Natuurlijk overdrijf ik mijn frustraties! Als ik echt alleen maar cynisch zou zijn, zou ik geen leven hebben. Ik overdrijf, omdat het dan interessanter wordt.

Neem nou Facebook. Het is stiekem heerlijk om elke dag even te kijken wie wat heeft geschreven of gepost. Je kent die mensen immers (alhoewel dat relatief is natuurlijk) en dan is de startpagina van Facebook een handige manier om te weten waar ze zich mee bezig houden, welke muziek ze leuk vinden en wat ze verder met hun leven doen. Facebook is één groot schoolplein. Er wordt geflirt, ge-poked en ge-liked. Men zit achter elkaar aan en laat elkaar foto’s zien. ‘Kijk, hier sta jij.’ We hebben nog nooit zo diep in iemands zielenroerselen kunnen wroeten, van wie we nauwelijks weten waar we hem of haar ook alweer van kennen. Dat is prima natuurlijk, maar het mag toch ook wel eens ergens over gaan? ‘Pieter just checked in at AH Grote Houtstraat.’, stond er laatst op mijn startpagina. ‘Jolanda found an orphan pig on her farm.’ Wat moet ik daar in godsnaam mee? En dan zijn daar natuurlijk nog de onvermijdelijke emoticons die werkelijk overal aan toegevoegd worden. Ja, we lachen wat af! Ik durf te wedden dat er nog nooit zoveel geknipoogd is als nu. Alles wordt gerelativeerd met een punt-komma en een haakje sluiten. In het land der blinden is eenoog koning.

Oh, machtig internet. Geef ons heden ons dagelijks brood en laten we ons verwarmen aan de thirthy-something columns van Aaf Brandt Corstius. Laten we ons vergapen aan de hippe gadgets van Nalden of hardop lachen om de “lekkere stukken” van James Worthy. Leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de Boze...

Goed, jullie hebben het zelf zo gewild. Vanaf nu ook hier alleen een positief geluid! Voorwaarts trekken wij, de groen-glooiende heuvels op! Laten wij volharden in ons streven naar een platte tv voor iedereen, terwijl de zoete klanken van The Sound of Music aanzwellen. Met elkaars hand vast vormen wij een menselijke ketting die vanuit de ruimte te zien zal zijn en uit volle borst zingen wij mee met honderden zoetgevooisde kinderstemmetjes. ‘Do-Re-Mi...’ De zon gaat langzaam onder, maar dat is niet erg. Gefeest zal er worden! De muziek wordt nog wat harder gezet en er wordt gedanst en geflirt. Dat ene meisje met haar prachtige blonde vlechten lacht naar je en jij knipoogt terug. Alles is zoals in een boek van Remco Campert. Het leven is verrukkelijk! Boven onze hoofden pakken de donkere aswolken zich samen.