DE DOUCHECOACH



‘Zit niet met je eten te spelen! Laat je speelgoed niet steeds slingeren!’ Je jeugd bestaat vooral uit dingen die je níet mag doen. Daar tussendoor probeer je uit, ga je over de grens, speel je met emoties en loop je voedselvergiftiging op in de zandbak. Dat hoort nou eenmaal zo. Daar kijkt niemand van op. Raarder is het dat we als volwassenen steeds gewezen worden op dingen die we niet mogen. Dat werkt contraproductief, zou je zeggen. Toch lijkt dat het enige plan van aanpak als het over het milieu gaat. We zien ons in Nederland geconfronteerd met de grootste problemen sinds de eh... supermarktoorlog en ons complexe antwoord hierop is samengebald in het nietszeggende woord “duurzaamheid”.

Neem nou de Douchecoach. Ik vertelde er in mijn vorige blog al even over. Het ding is niets anders dan een zandloper die gebruikt kan worden tijdens het douchen om zo geld en milieu te sparen. Daarvoor kan je dus ook een eierwekker gebruiken, maar daar dacht de fabrikant dus anders over. Dat is blijkbaar niet duurzaam. En dan die naam... Het doosje slingerde al een tijdje rond in mijn huis en in mijn gedachten werd de douchecoach na verloop van tijd een lange man van rond de veertig met een foute snor en knalrode sokken die tot kniehoogte waren opgetrokken. Zijn sportieve broekje was net iets te kort om modieus te zijn en de onderkant van zijn witte poloshirt zat hier zorgvuldig in weggestopt. Om zijn nek hing een fluitje die hij te pas en te onpas gebruikte om mij terecht te wijzen als ik per ongeluk papier in de vuilnisbak gooide of de tv op stand-by liet staan. Hij wees regelmatig met zijn vinger of keek mij streng in de ogen, maar zei nooit wat. Het schelle geluid van zijn fluitje zei immers alles.

Laatst vond ik de beste man naast mijn eigen fiets. Het regende nogal en ik was op dat moment eigenlijk van plan om daarom maar de bus te pakken. Ik zou bij mijn ouders gaan eten en, alhoewel ze maar een paar kilometer verderop wonen, had ik toch echt geen zin om daar zeiknat aan te komen. Daar dacht mijn coach blijkbaar anders over. De bus mocht dan gezien worden als een relatief milieuvriendelijk vervoermiddel, er ging wat dat betreft echter niets boven de door eigen spierkracht aangedreven wielen van het stalen ros. Binnensmonds scheldend besloot ik hem gelijk te geven en haalde mijn fietssleutel tevoorschijn. Maar zijn bemoeizucht ging verder. De laatste tijd maakte de coach er een gewoonte van om tussen mij en mijn vriendin in te slapen. Op deze manier was hij er zeker van dat na vijf minuten het licht uitging en er niet gelezen werd in bed. Ik vermoedde wel eens dat hij hiermee ook andere handelingen probeerde te voorkomen, maar ik heb nooit ingezien hoe zoiets beter voor het milieu zou kunnen zijn.

Het werd een onhoudbare situatie. Ik heb nogal een kleine woning en de extra ruimte die de lange man innam, begon mij danig op de zenuwen te werken. Om nog maar te zwijgen van het schrille geluid van zijn fluitje, dat op een gegeven moment elke dagelijkse handeling ongevraagd voorzag van een muzikale noot. Het hield niet op. De wc moest worden doorgespoeld met regenwater, ik at alleen nog maar bij kaarslicht en elke vrijdag maakte ik braaf de gang naar de plaatselijke supermarkt om daar glas, papier en plastic in hun eigen container te duwen. Na een maand was ik het zat. De Fair Trade volkoren mueslicrackers kwamen mijn neus uit en mijn kleren stonken naar ecovriendelijke limoenemulsie. Er moest iets gebeuren.

Op een zekere nacht zijn mijn vriendin en ik expres wakker gebleven en, terwijl hij rustig tussen ons in lag te slapen in zijn gestreepte pyjama, hebben we onze coach overmeesterd. Het koste wat duw- en trekwerk, want de man gaf zich niet vlug gewonnen. Hij bleek zijn fluitje ook ’s nachts bij zich te dragen en een oorverdovend geluid maakte duidelijk dat hij het met dergelijke praktijken niet eens was. Om de buren niet wakker te maken, hebben we hem daarom gekneveld. Een ferme klap met mijn hamer bracht eindelijk de rust terug in huis.

We hebben de coach een mooie uitvaart gegeven. Het kartonnen verpakkingsmateriaal hebben we keurig bij het oud papier gedaan en de zandloper zelf verdween in de glasbak. Zijn as hebben we, onder het toeziend oog van een groepje uitzinnige kinderen, in een nabij gelegen zandbak uitgestrooid. Wij denken dat hij het zo gewild heeft.