iDIOTIE

Vorige week werd in Amerika met veel bombarie de iPad van Apple geïntroduceerd. Lang verwacht en eindelijk gekomen. Met de iPad wil Apple het gat tussen laptops en smartphones dichten. Het apparaat doet qua uiterlijk nog het meest denken aan zo’n digitaal fotolijstje die je voor 40 euro bij Blokker kunt kopen. Dat is typisch Apple. Alles moet er uit zien alsof het eigenlijk wat anders is. Zo lijkt de nieuwste iMac op een te klein uitgevallen LCD tv en de iPod Shuffle op een aansteker. Met de Mac Mini heeft het bedrijf zich echter overtroffen. De duurbetaalde designafdeling van Apple heeft er alles aan gedaan om deze simpele computer te laten lijken op een zilvergrijs lunchtrommeltje. Als je het ding voor je ziet, hoor je de mannen van Debiteuren / Crediteuren als het ware hun door moeders gesmeerde boterhammen bespreken. ‘Zo, Edgar, wat heb jij d’r op?’

De iPad kan echter veel meer dan zijn uiterlijk doet vermoeden. Met een simpele vingerbeweging kan je er mee internetten, films kijken, boeken lezen en muziek luisteren. Ideaal, volgens Apple, want dit alles gebeurd zonder irritant toetsenbord en dat maakt het ding eigenlijk een fotolijstje zonder standaard. Of een laptop voor kleuters, net hoe je het bekijkt. Alles is namelijk lekker intuïtief en het scherm is ook nog eens makkelijk met een natte doek af te nemen, zodat de gebruikelijke speekselklodders en etensresten er zonder moeite af gaan. Het wachten is nog op uitvoeringen in de pasteltinten geel en roze en de Pino App die bij je kinderen — aan de hand van duidelijke tekeningen — het alfabet er in ramt. ‘En de A is van...?’ Juist ja.

Begrijp me niet verkeerd; ook ik ben een enthousiast Apple-gebruiker. Door mijn opleiding tot grafisch ontwerper had ik mijn eerste iMac al toen mijn vrienden nog met hun onooglijke PC’s op de update van Windows 95 aan het wachten waren. Toen iedereen zich ongerust maakte over de Millennium Bug (kent u die nog?), hadden wij op de kunstacademie geen idee waar het over ging. Apple maakt namelijk niet alleen mooie producten, maar ook producten die gewoon werken. Tenminste, tussen het crashen door dan... En die iPad is dan ook ongetwijfeld fantastisch. Maar ben ik nou de enige die werkelijk kotsmisselijk wordt van dat ziekelijke kuddegedrag? Op het Journaal waren beelden te zien van volwassen mannen (het zijn namelijk altijd mannen die op zoek zijn naar iets wat lekker in de hand ligt, zonder dat ze wegens aanstootgevend gedrag worden opgepakt) die juichend de winkel inrenden! Als een stel kinderen die voor het eerst De Efteling in mogen, huppelde ze — al joelend — door een haag van andere debielen, die hen met applaus aanmoedigden. Er waren zelfs enkele high fives te zien. Eenmaal in de winkel kregen ze dan het pakketje waar ze maanden geleden al voor hadden ingetekend. Blij als een kind keerden ze huiswaarts.

Dat is dus waar de evolutie ons heeft gebracht. Bebrilde mannen die als buit een glimmend computertje naar hun muffe grot slepen. De jacht heeft er nog nooit zo nerderig uitgezien. Ergerlijker zijn nog de “events” die Apple van tijd tot tijd organiseert. Alsof het de verschijning van de Here zelf betreft, zitten dan honderden mensen (wederom vooral mannen) in een grote zaal naar de slechtzittende spijkerbroek van Steve Jobs te staren. Benieuwd wat hij dit keer weer uit zijn gulp zal trekken. ‘This is absolutely amazing!’

Hebben die mensen dan niet door dat ze speelbal zijn van een hele slimme marketingafdeling? Beseffen ze dan niet dat al die grote electronicaconcerns al lang weten wat ze over vijf jaar in de markt gaan zetten? Je wordt dus altijd genaaid. In hapklare brokken wordt het allemaal aangeboden, want anders zouden de kinderen zich wel eens kunnen verslikken. Ik zal iedereen de spanning besparen. Let maar op: over vijf jaar hebben we allemaal een portable computer die er uitziet als een zak patat met pindasaus.