HITPOTENTIE

Na amper een half jaar werken, zal ik weer op zoek moeten naar een andere baan. Crisis heet dat. Of mismanagement. Het is maar net hoe je het bekijkt. ‘Typisch een geval van het glas halfvol of halfleeg zien.’, hoor ik mensen vaak in al hun tegeltjeswijsheid beweren. ‘Je moet de kansen zien.’ Maar kan iemand mij vertellen waarom dat glas dan nooit eens fatsoenlijk gevuld is? Het zal wel te maken hebben met de oer-Hollandsche zuinigheid waar die rottige kleitabletten aan ontsproten zijn. ‘Kiek moar. Ut benne nie allein wiestheden, oe kaan ok die plee betieg’len!’ Gek dat Socrates daar nooit opgekomen is.

Vroeger was alles beter. Vroeger zou ik nog uitvinder worden. Ik zou een drankje uitvinden dat net zo succesvol werd als Coca Cola en ik zou er extreem rijk mee worden. Ik zou een tekenfilmstudio beginnen waar elk jaar met kerst een avondvullende film uit zou rollen om daarmee de weke hersentjes van kleine kinderen te bezoedelen met Disney-achtige moraalridderij en ik zou er extreem rijk mee worden. Ja, als er iets was wat ik zou gaan worden, dan was het toch wel rijk. Van alle psychotische inwoners van Duckstad was Dagobert Duck dan ook mijn held. Waar zijn debiele neefje zich nauwelijks een bad kon veroorloven, zwom deze eend gewoon in zijn eigen geld. Hij had een limousine met chauffeur en een enorm pakhuis dat alleen maar diende om z'n fortuin in te bewaren. Het was totaal onduidelijk waar al dit geld vandaan kwam of waarom hij het niet gewoon op de bank zette, maar dat maakte ook niet uit. Diep van binnen was Dagobert eigenlijk een filosoof. ‘Ik zwem, dus ik ben.’ Bovendien bleek het jaren later nog niet zo'n gek idee om je geld in een pakhuis op te potten, in plaats van het toe te vertrouwen aan de grijpgrage handen van de bancaire medemens. Die onderliggende boodschap pikte ik dan ook feilloos op. Ik had een beschilderd Russisch potje met deksel waar ik al het geld in bewaarde dat ik in de loop der tijd van ooms, tantes, opa's, oma's en mijn ouders had afgetroggeld. Ik gaf nooit iets uit. Ik bewaarde om het bewaren. De vorm was de functie. Ik deed het omdat mijn held het ook deed. Maar ook vanwege de warme gloed die langs mijn ruggengraat omhoog kroop en een uitweg vond via mijn dollar-vormige pupillen, elke keer als ik het dekseltje optilde en een blik wierp op de (toen nog) fel gekleurde bankbiljetten.

Je kunt je voorstellen dat een dergelijk vertoon van prematuur kapitalistisch gedrag niet bij iedereen in de smaak viel. Al snel kreeg ik de naam gierig te zijn. Iets wat mij sindsdien achtervolgt als ik niet tijdig besef dat het mijn beurt is om een rondje te halen of als ik weiger om meer dan één keer per jaar de stad in te gaan om nieuwe kleren te kopen. Alsof geld uitgeven aan onzinnige dingen als een vijfde spijkerbroek een deugd is. Alsof de leegheid van het bestaan kan worden opgevuld met een nieuwe driezitsbank van IKEA. Was het maar zo simpel. Alhoewel die Zweden wel een erg tevreden volkje schijnen te zijn. Hoe dan ook, in de vele dagen en avonden die ik destijds op mijn zolderkamertje doorbracht tekende zich langzaam maar zeker een succesvolle toekomst af. In de vele blocnotes en schetsboeken die ik minutieus volkrabbelde ontstond de basis van wat ooit een groot imperium zou worden. Ik had, zo gezegd, hitpotentie. Net als het complete muziekalbum dat zich (met songteksten, baslijnen en al) al jaren in mijn hoofd bevind en waarmee ik ooit nog eens de wereld ga veroveren. The sky was the limit! Al bleek spoedig dat het zolderkamertje mij hoog genoeg was.

Het probleem is dat ik nogal lui ben. En dat is een eigenschap die zich moeilijk laat combineren met ambitie. In mijn hoofd ben ik een getroebleerde dichter. In mijn hoofd heb ik al tientallen fantastische kunstwerken gemaakt en breng ik avond aan avond de muziek van bovengenoemd album op weergaloze wijze ten gehore.Maar mijn ideeën verlaten helaas lang niet altijd mijn hoofd. Let’s face it: ik ben een dromer. In mijn dromen is het publiek gewillig en is Jan Smit gewoon visboer. Dat scheelt een hoop kan ik u vertellen. Maar het tij is aan het keren! Sinds kort organiseer ik culturele avonden en ben ik enthousiast blogger. Vanaf begin mei stop ik met dromen.