EIERTEKORT

Halleluja! De paashaas kan opgelucht adem halen. Verfkwast en eiermandje kunnen weer van zolder worden gehaald en het rood-wit geblokte kleed kan op tafel. Albert Heijn heeft ons namelijk verzekerd dat er dit weekend genoeg eieren in de schappen zullen liggen om de hongerige maag van elke Nederlander tevreden te kunnen stellen. Heerlijk!

Naar het schijnt hebben we namelijk afgelopen kerst met een tekort aan eieren te kampen gehad. Middenstanders en grootgrutters zaten met de handen in het haar. Hier en daar werd destijds nog geprobeerd om elke iets-te-dikke-hen een enkel eitje te ontfutselen door het met twee handen te omklemmen en zachtjes te knijpen. Uiteraard, zo verzekerde men de dierenbescherming, alleen om zeker te weten dat het beest de boel niet belazerde. Een enkele kippenboer dreigde zelfs over te gaan tot een geïmproviseerde keizersnee, gevoelig als men was voor de jammerende klanken van de tientallen hongerigen die zich op de oprijlaan van hun boerderij verschanst hadden. Het mocht niet baten. Als overmaat van ramp waren kort daarvoor alle legbatterijen in Duitsland bij wet verboden, waardoor onze schaarse voorraad ook nog werd opgesoupeerd door die vadsige worstenvreters. Eén ding wisten ze bij het productschap Pluimvee en Eieren zeker: dit nooit meer!

Sinds die onzekere tijden in december zijn er gelukkig honderden leghennen bijgekomen. Bovendien hebben de oosterburen ons gezworen om minder stramme maxen te consumeren, waardoor wij Nederlanders weer als gewoonlijk van ons eitje kunnen genieten. De kippen rusten — as we speak — uit van de gedane arbeid en genieten van een welverdiend lang weekend. Het productschap heeft beloofd om het kunstmatige licht in hun verblijven deze dagen wat minder lang aan te laten.

Toch vreemd dat waarschijnlijk niemand straks zal stilstaan bij de vraag waar die plotselinge behoefte aan eieren rond de paasdagen vandaan komt. Als men straks weer geknield tussen de narcissen zit, met de handen tastend naar een beschilderd exemplaar, zal slechts een enkeling denken: ‘Waar ben ik in godsnaam mee bezig?’. En dat is grappig. De vergelijking met de kerstdagen dringt zich namelijk nogmaals op. Elk jaar verbaas ik me weer over de hysterie die ontstaat als de laatste kerstbomen op dreigen te raken en je overal zwetende vaders ziet stuntelen met een treurige homp takken in hun bakfiets. Ze hebben geen idee meer waarom ze aan deze heilloze exercitie begonnen zijn, maar de buren hebben ook een boom, dus zal het wel zo horen.

Goed, genoeg gezeurd. Laten we denken aan het heerlijke begin van de lente! Overal prachtige bloemen en prille blaadjes aan de bomen. De eerste dartelende lammetjes... Maar toch vooral ook aan de repetitief malende kaken van een hele kudde schapen.